Zo ontstaat tijd

Als was in mijn handen

Ik weet niet

Ik ben niet

Io non sono

In het onderzoek naar de werkelijkheid kristalliseerden bovenstaande lijnen zich uit. Het niet weten en het niet zijn als motor van mijn beeldend werk.
Immers binnen de verschillende vormen die kunst kan hebben, lijken twee vormen mij het interessants.
Kunst als commentaar op de actualiteit en kunst die peilt naar betekenissen.
Intuïtief voel ik me verwant met de tweede vorm. Persoonlijke beschouwingen en de tijdloze zijnsvragen.

Die ontologische benadering van kunst is enerzijds problematisch wegens zijn moeilijk te materialiseren karakter, anderzijds is het boeiend omdat het de belofte inhoudt het onzegbare te vatten en zo de illusie te koesteren om te begrijpen. Het kan de bedoeling niet zijn dat onzegbare te zeggen, immers de explicitering laat lang gekoesterde gevoelen en overtuigingen verdampen.
Kunst biedt hier een alternatief, het toont en maakt het onzegbare aanwezig maar laat het mysterie van het onzegbare bestaan. Kunst heeft de potentie het mysterie van het onzegbare te koesteren in de zoektocht het zijn te begrijpen.

Hoax, Wax, the mirror, recipiënt, steen om het vermoeide hoofd op te leggen, the examination, the pleasure, the tought, the incantation, the attempt, the nerve, the journey, the crossing, the conversation, the male: de escapistische setting van het niet weten, het niet zijn. Misschien geven de pas ontdekte archeologische artefacten wel een antwoord.

Dirk Lamote