Voor Herbert Mehler mag een kunstwerk niets van  zijn autonomie en zijn relevantie verliezen, waar het ook terechtkomt.

Deze kunstenaar lijkt die opinie te bevestigen; zijn vormen zijn schijnbaar eenvoudig maar meesterlijk qua precisie en assemblage. Daarom zijn zij zo duidelijk aanwezig.

Sinds 2003 bewerkt Mehler cortenstaal. Aanvankelijk begon hij dat te doen voor grote formaten en monumentale opdrachten. Inmiddels is het een permanente geworden in zijn recent werk. Typerend in  de organische vormen die hij hanteert is het zigzag-effect waardoor hij de staalplaten dwingt tot een spel van licht en schaduw.

Zijn vormrepertoire is verbonden aan dat van Hans Arp en Henry Moore die in de jaren dertig een organische vormenspraak propageerden. Zoals bij zijn voorganger Arp laat Mehler zijn kunst domineren op een geïndustrialiseerde massaproductie en laat hij zijn werk als uniek specimen in het kosmisch geheel integreren.

Mehler laat zijn werk ook graag zien in confrontatie met oude meesters. Zo stelde hij ondermeer zijn werk op in de Dom van Würzburg naast de polychrome werken van Tilman Riemenschneider, één der laatste bekende kunstenaars uit de laatgotiek.

Met dergelijke manifestaties bewijst Mehler dat zijn werk tijdloos is en dat het goed stand houdt naast de hypes van provocatiekunst.