Gestaag bouwde hij een vormentaal op in ijzer en staal waarbij men in een periode van de drie laatste jaren een constante evolutie kan waarnemen.

Het spelen met ruimte en het spelen in de ruimte gebeurde aanvankelijk via zijn découpages. Sommige van deze découpages refereren naar de latere leefwereld van Matisse. Iets uittekenen, uitsnijden, solderen, kortom alles wat tot een andere denkpiste leidt. Daarna krijgt de derde dimensie meer aandacht. Alsook de drift naar monumentaliteit.

Sommige details worden versterkt, andere wat afgezwakt. Ieder werk krijgt zijn eigen schriftuur in de ruimte. Met gelijkaardige overwegingen zoals zijn voorganger Chillida worden holle of volle gedeeltes telkens weer in vraag gesteld. De beginfase toonde een streven naar lichtheid, nu ontstaat er meer aandacht voor de massa.

Als huid gebruikt de kunstenaar meestal de staalkleur die hij een gepaste coating geeft. Daartegenover laat hij dan weer onderdelen corroderen tot zachte roestkleurige oppervlaktes. Beide dominanten worden af en toe gescheiden door een summier gebruik van kleurgelakte elementen.